bevroren ziel
bevroren ziel,
Geen lach,geen traan.
Geen gevoel,niets verstaan.
Geen woord om uit te spreken,
geen liefde te verbreken.
Geen mense waarvoor ik kniel,
zo leef ik verder met een bevroren ziel.
Geen lach,geen traan.
Geen gevoel,niets verstaan.
Geen woord om uit te spreken,
geen liefde te verbreken.
Geen mense waarvoor ik kniel,
zo leef ik verder met een bevroren ziel.
Reacties op dit gedicht
| Sueandra: | Donderdag, februari 26, 2004 22:34 |
| Zo heb ik ook geleefd... Zet je ogen open, zie hoeveel moois er is. Laat anderen toe om je ziel te laten ontdooien. Voel de warmte van het leven om je heen... Veelzeggend gedichtje. Wel eenzaam voor je... Liefs | |
| karin jansen: | Zaterdag, februari 07, 2004 21:00 |
| als je zo leeft met een bevroren ziel, dan mis je wel heel veel ... misschien dat ie ooit ontdooit heel erg mooi gedichtje in ieder geval! groetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: brizo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||