Oorverdovende stilte
Soms is het alsof ik helemaal alleen zit in een klein kamertje. Dan word ik gek van de stilte om me heen. Ik wil roepen, tieren, brullen, maar ik krijg geen woord over mijn lippen. Ik wil huilen, maar al mijn tranen zijn al opgebruikt. Soms komt er dan eens iemand langs. Dan krijg ik weer hoop. Maar telkens opnieuw loopt die persoon me gewoon voorbij, zodat ik weer helemaal alleen ben, samen met die oorverdovende stilte.
Reacties op dit gedicht
| cindy_pe_tindy: | Zaterdag, april 17, 2004 10:37 |
| Mooi verwoord!! Voel me net hetzelfde... Sterkte eh mieke! smakkerd | |
| Robyn Lavigne : | Zondag, februari 08, 2004 15:58 |
| hey kop op. als de mensen gewoon voorbij lopen, probeer ze dan te vertellen dat je wat gezelschap nodig hebt. wij zijn er voor je! liefs knuf plientjuh |
|
| ikke_s14: | Zondag, februari 08, 2004 14:15 |
| mooi geschreven....miss zijn de mensen bang dat jij liever even alleen bent...laat je hoofd niet hangen lievurd....kusje sharon | |
Over dit gedicht
| Auteur: cindyketjeuh | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||