Snijden
Ik ben zo moe, zo moedeloos,
maar slapen lukt me niet,
dus pak ik weer het mes, ook al
doe ik jou daarmee verdriet.
De pijn gloeit en streelt m'n lijf
kben van dat mes gaan houden,
maar jij zal blijven zeggen
dat ik het af moet bouwen.
Maar begrijp het dan, dat mes
is het enige wat ik nog ken,
het houdt me op de been en helpt
me herinneren aan wie ik ben
Ik weet hoe jij erover denkt,
en dat ik het op moet geven,
maar dat kan ik niet meer, meis,
want dat snijden is m'n leven...
maar slapen lukt me niet,
dus pak ik weer het mes, ook al
doe ik jou daarmee verdriet.
De pijn gloeit en streelt m'n lijf
kben van dat mes gaan houden,
maar jij zal blijven zeggen
dat ik het af moet bouwen.
Maar begrijp het dan, dat mes
is het enige wat ik nog ken,
het houdt me op de been en helpt
me herinneren aan wie ik ben
Ik weet hoe jij erover denkt,
en dat ik het op moet geven,
maar dat kan ik niet meer, meis,
want dat snijden is m'n leven...
Reacties op dit gedicht
| ~black angel~: | Maandag, februari 09, 2004 18:36 |
| ik begrijp helemaal wat je bedoeld, en er zijn er zeker meer die dit zullen herkennen. als je altijd gewend was te snijden, weet je gewoon niet meer wat je anders moet. iets wat een heleboel mensen niet begrijpen en heel eng vinden. ze denken dat je dood wilt, terwijl je juist probeert te overleven. probeer het haar uit te leggen, misschien dat ze het ooit kan begrijpen. om het uit te leggen vergelijk ik het altijd met een verslaving als roken bijvoorbeeld. dat begrijpen mensen ma |
|
| Irdana: | Maandag, februari 09, 2004 15:34 |
| mierke kijk eerst eens om je heen en zie hoeveel mensen er nog zijn die je nodig hebben en om je geven liefs irdana | |
Over dit gedicht
| Auteur: Ni bojsya | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 09 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||