Verloren Valentijn
In vergeelde zinnen
schreef ik je leven,
nog voor het begon.
Kanten linten bonden
de brieven, nooit verstuurd,
in pakken bij elkaar.
Dozijnen lipstick
verbruikte ik, om
brieven af te kussen.
Weeïg, de geur van
parfum, die ik telkens
mee had willen sturen.
Maan en zon en sterren
schonk ik jou, maar
dichterbij, kwam ik nooit.
schreef ik je leven,
nog voor het begon.
Kanten linten bonden
de brieven, nooit verstuurd,
in pakken bij elkaar.
Dozijnen lipstick
verbruikte ik, om
brieven af te kussen.
Weeïg, de geur van
parfum, die ik telkens
mee had willen sturen.
Maan en zon en sterren
schonk ik jou, maar
dichterbij, kwam ik nooit.
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Maandag, februari 09, 2004 08:44 |
| Waarom niet! Dat is de vraag, die jij alleen de antwoord weet... Dit is de eerste gedicht die ik lees zo vroeg..., vind een mooi hartverwarrend gedicht..vol gevoelens onbeantwoord... Alleen maar paar woorden die je zichbaar maakt in je gedicht, zeggen al veel over hoe je je voelt en hoe je denkt! DICHTERBIJ, KWAM IK NOOIT..! Zucht..komt heel bekend voor.. Liefs Elizabeth. Glimlach.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Edith Meyers | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||