En toen zag ik je weer.
En wist weer waarom, het zo goed is je niet te zien.
Hoe hard ik weer stond te huilen om alle woede en frustratie.
Om wat ik je had willen zeggen om hoeveel ik wel niet om je gaf.
En het enigste wat je doet is sneaky naar me lachen, alsof je weer zegt"kijk dat zielige meisje nou ze houdt van mij"
Omdat je zelf niet kan geloven hoeveel goeds er in je zit.
Is dat nog geen reden om mijn hartje te verpletten.
Alsof je hem leeg kneep stukje bij stukje om vervolgens te kijken of ik nog om je bleef geven
Was ik dan zo weinig waard in jou ogen?
Nog steeds blijf ik het me afvragen. En waarvoor.
Bijna vijf jaar van me leven op jou blijven hopen.
En dat doet nog het meeste pijn,
inzien dat er niemand is die zo om mij geeft