Zo alleen,
is hoe ik me voel.
Niemand om me heen,
niemand die weet wat ik bedoel.
Niet eten is wat mij is overkomen.
Maar dat ging beter,
keer op keer.
Maar ik verstrikte in deze nachtmerrie,
een nachtmerrie die ik niet heb durven dromen.
Steeds meer verdriet,
meer en meer.
Niemand die snapt,
dat ik niet eet,
omdat ik anders denk aan al het andere.
Dingen die ik liever niet weet.
Dingen waar ik liever niet aan denk.
Gebeurtenissen die zo'n pijn doen,
dat ik er liever geen aandacht aan schenk.
Hoe loopt dit nou af?
Iemand zei tegen mij:
"niemand verdient dit, jij zeker niet."
Maar toch krijg ik straf.
Ik sta vooraan in de rij van het krijgen van verdriet.
Dit kan ik echt niet allemaal aan!
Maar toch zal ik dit proces moeten overleven,
en door moeten gaan.
Alsjeblieft, stop met deze pijn.
Stop met mij jennen.
Blijf in Spanje,
blijf weg,
ik wil niet bij je zijn...