Bang om alleen te zijn,
bang voor mezelf.
Bang om leuke momenten te verliezen..
aan de momenten die ik liefst zo snel mogelijk achterwege laat.

Ik heb rust nodig,
niet alleen fysiek,
maar ook mentaal.
Innerlijke rust,
rust met mezelf.

Ik blijf maar rondbaggeren in dezelfde modderpoel,
steeds denkend eruit te geraken.
Maar toch steek ik steeds vast in diezelfde modder,
in dezelfde modder zoeken naar een oplossing.

En bij die ene persoon waar ik van hou,
daar ligt mijn rust.
De momenten bij hem laten me alles vergeten,
enkel hij telt nog.
Hij en ik,
samen liggend in elkaars armen.

Ik draag last mee,
dingen uit het verleden.
Waarom laat ik ze niet achter?
Waarom laat ik ze niet daar in het verleden?
En denk ik niet aan de toekomst?

Mijn toekomst...
die is nog troebel,
weer een rede om me zorgen om te maken.
Want wat als...

Niemand lijkt me vaak te begrijpen,
vaak denk ik echt alleen te staan.
Alleen met al mijn zorgen,
met mijn onrust
en pijn.
Alleen met mijn gedachten,
niemand die mijn mening zal dragen.

In welk rijtje kan ik passen?
In welk rijtje pas je als je geen meeloper bent?
Is er wel een plaatsje voor mensen zoals ik?
Of is mijn plaatsje...
de plaats waar ik nu sta?