Vermoord door 3 mensen...
Eigelijk bestaat alleen mijn lichaam.
Geestelijk ben ik dood.
Een stukje stof,
terleurgesteld in wat het leven tot nu toe bood.
In de spiegel zie ik een meisje staan,
een meisje wiens lichaam nog bestaat.
Maar die niet van haar is,
want niemand luistert er naar,
dit lichaam wordt gehaat.
Ze is 3 en een half jaar geleden vermoordt,
door haar eigen moeder.
Haar moeder die haar met pijnlijke woorden,
met schoppen en slaan heeft doorboort.
Ze is vermoordt,
door een man die ze niet kent.
En ook nooit heeft gekent.
Ze werd weer tot leven geroepen,
maar keek daar in het venster van pijn.
Ze mocht niet dood gaan,
en ze werd gered.
Maar tot voor een paar maanden terug,
werd ze weer gedood.
Ze mag simpel weg niet bestaan.
Dat meisje,
dat ben ik.
Ik ben een schaduw geworden,
het lijkt of ik alles pik.
Maar ik ben al meer dan 3 jaar psychisch dood,
ik mocht niet leven,
ik werd gereanimeerd,
maar werd daarna weer gedood.
Wat heb ik nu nog te geven?
Maak me lichamelijk ook maar dood...
Geestelijk ben ik dood.
Een stukje stof,
terleurgesteld in wat het leven tot nu toe bood.
In de spiegel zie ik een meisje staan,
een meisje wiens lichaam nog bestaat.
Maar die niet van haar is,
want niemand luistert er naar,
dit lichaam wordt gehaat.
Ze is 3 en een half jaar geleden vermoordt,
door haar eigen moeder.
Haar moeder die haar met pijnlijke woorden,
met schoppen en slaan heeft doorboort.
Ze is vermoordt,
door een man die ze niet kent.
En ook nooit heeft gekent.
Ze werd weer tot leven geroepen,
maar keek daar in het venster van pijn.
Ze mocht niet dood gaan,
en ze werd gered.
Maar tot voor een paar maanden terug,
werd ze weer gedood.
Ze mag simpel weg niet bestaan.
Dat meisje,
dat ben ik.
Ik ben een schaduw geworden,
het lijkt of ik alles pik.
Maar ik ben al meer dan 3 jaar psychisch dood,
ik mocht niet leven,
ik werd gereanimeerd,
maar werd daarna weer gedood.
Wat heb ik nu nog te geven?
Maak me lichamelijk ook maar dood...
Reacties op dit gedicht
| memory: | Zondag, november 20, 2005 17:12 |
| en toen was t nog niet voorbij.. niet normaal meer wat je is overkomen... en dat je toch door blijft gaan! gelukkig maar.. hoop dat je er toch bovenop gaat komen..! liefs!! |
|
| Amanda Christina: | Donderdag, april 01, 2004 21:31 |
| hey meisje, ik krijg echt een enorme brok in mijn keel als ik dit lees. Waarom doen mensen dit? Waarom maken we elkaar dood? Je bent niet dood. Van binnen misschien wel maar van buiten niet. Geef anderen een kans om je weer van binnen tot leven te wekken. Er zijn vast wel mensen die van je houden! Echt waar! heel veel sterkte met het terug zoeken naar je levende "jij" groetjes heel veel knuffels en kusjes Mandy |
|
| krekeltje: | Zaterdag, februari 21, 2004 10:39 |
| Ik sluit me volledig aan bij de reactie van mijn onderbuurtje! Praten helpt echt! En daar ben ik er ook voor jou hé. Ik wil je echt helpen lieve meid. Ik geef om je, heel erg veel. En liefde doet leven, weet je. Dus ga verder en laat de anderen zien dat ze je nooit helemaal klein zullen krijgen zodat je met opgeheven hoofd later kan tonen dat jij gewonnen hebt. Dikke kus xxx |
|
| Elycia: | Maandag, februari 16, 2004 23:05 |
| he meissie... ik heb met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel je gedicht gelezen, ik herken me zelf er heel goed in de tijd toen ik heel erg down was... maar ik hoop dat ik tegen je mag zeggen dat alles wel goed komt.. ik zag op een gegevn moment ook geen uitweg meer...alleen nog maar de dood... maar ik begon te praten en te praten..zoveel als ik kon.. en het hielp! werkelijk waar.. ik hoop dan ook dat je mij gelooft en egt niet de moed gaat opgeven... er |
|
Over dit gedicht
| Auteur: klein*sprookje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 16 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||