Doe ik het dan zelf
Mag ik bang zijn in deze dagen
En huilen als dat kleine kind
Mag ik schuilen in jou armen
Waar ik de troost weer vind
Mijn hoofd staat op ontploffen
Gedachten razen aan één stuk door
Ik schreeuw uit het niets om hulp
Maar krijg elke keer, geen gehoor
Wanneer stopt dit gevecht met mezelf
En durf ik met mezelf te leven
Wanneer vertrouw ik op mijn eigen persoon
En kan ik daar waarde aan geven
Ik verlang weer naar de armen
Waarin ik zo graag liggen wil
Als ik me kwetsbaar klein verkramp
Dan stromen tranen teveel
Ik wil alleen maar weten
Komt er ooit een betere tijd
Is dit dan echt mijn eigen schuld
Blijft nu mijn enige verwijt
...........
Reacties op dit gedicht
| *Soledad*: | Dinsdag, februari 17, 2004 18:34 |
| Suus heeft gelijk over die verwijten. Je komt er niet verder mee, en het zit jezelf in de weg... Ik heb je gezien, ik heb je zien stralen, hou dat vol , vestig je hoop, en hou de moed, het komt terug... ECHT liefs, -Chiara. |
|
| Galadriëlle: | Dinsdag, februari 17, 2004 07:19 |
| Met verwijten maken kom je geen stap verder.. Ik hoop dat je in de vakantie nog een daggie vrij hebt, dan zal ik je in mijn armen nemen, je beschermen tegen al je pijn, je mag best wel even klein zijn.. Ik hou van je, Suus |
|
| ria busschops: | Maandag, februari 16, 2004 23:32 |
| geloof in jezelf en in de toekomst! Sterkte. Liefs |
|
