Ik loop in gedachte over straat, en denk aan die maatschappij die ik zo haat. Niemand is tevreden iedereen die maar meer wil, wanneer houd het eens op wanneer is iedereen eens stil? Mijn ouders die elkaar niet eens liefde kunnen geven, die niet met elkaar maar ook niet zonder kunnen leven. Mijn zusje, mijn broer, die geven mij de schuld, omdat ik degene ben met het meeste geduld. Ik ben op mijn ziel getrapt door mijn eigen vriend, en nu zegt ie dat ie mij niet meer verdiend. Hij heeft mij genaaid met dezelfde bitch en al voor de tweede keer, wat moet ik doen wat moet ik met hem aan ik weet het echt niet meer. Ik ben mijn gevoel en mijn vertrouwen kwijt, geloof ik echt wel in zijn spijt? Ik balanceer mijn lichaam en mijn geest, maar welke leugen geloof ik nu het meest? Al zal deze maatschappij na vandaag niet meer bestaan, ik zou het niet meer zien mijn wereld is na vandaag vergaan. Ik ga naar de shop en iedereen groet mij daar met respect, het probleem van mij is daar altijd bedekt. Daar kan niemand aan mij zien hoe ik mezelf voel, niemand die weet wat ik met deze woorden bedoel. Daar hangt tenminste een leuke sfeer omdat iedereen de realititeit, voor even vergeet, en nix van elkaars problemen weet. Ik ben een slechte verliezer, ik haal mijn gevoelens voortaan maar uit de diepvriezer, en ookal gaat het door merg en been mijn gevoelens kunnen nergens meer heen. Ik voel mezelf niet goed van binnen, kan niemand iets beters dan dit gezeik verzinnen..? Ik wil mijn liefde niet bij jou halen want er bestaan geen wij, dus vrienden laat je egoistische wereld even vallen en kom naar mij...