Staren

Ik zat vandaag weer in de klas
Te wensen dat ik er niet was
Ik zat de hele tijd naar buiten te staren
Ik wilde mijn verdriet weer te lang bewaren
In de klas de leraar die me weer kwaad aan keek
Ik voelde zijn blik weer als een steek
Ik keek verwardt op
Met de gedachte: Rot op!
Waarom laten ze mij nou nooit eens met rust?
Of was het toch onbewust?
Ik luisterde half naar de preek van de leraar
En ik ging weer staren, maar naar waar?
Mijn gedachten bij jou
Is het omdat ik toch nog steeds van je houd?
Ik zou het eigenlijk niet weten
Ik zou je het liefst willen vergeten