JE WINTERDE IN KLEUREN DOOD
je winterde in kleuren dood
ik vond je in de goot
een plant nog zonder blad
je winterde in kleuren dood
het laatste wat je had
ik nam je mee en
schoonde je verleden
je begon je weer te kleden
in dat wat je vergeten was
het prille groen ontlook
uit ongeboren knoppen
lente was niet meer te stoppen
tussen takjes schemert rood
je bloeit in zomers welbehagen
ik spreek je toe met zon
omdat ik weet hoe het begon
niemand kan lang kou verdragen
wil melker
19/02/2004
Reacties op dit gedicht
| Ninandra: | Vrijdag, februari 20, 2004 16:38 |
| Schitterend, echt.. prachtig gewoon! | |
| M@ri@: | Donderdag, februari 19, 2004 21:42 |
| koesterijk verwarmen in liefdevol omarmen lentepril uitgroeien tot warmlief zomerbloeien liefs *boselfje* |
|
| kokkie: | Donderdag, februari 19, 2004 15:43 |
| ik laat me graag verwarmen door je warme woorden liefs angela |
|
| Evi: | Donderdag, februari 19, 2004 11:08 |
| subliem verwoord.. daarom zijn er zonnetjes op deze wereld ;-) liefs |
|
| Green Tea: | Donderdag, februari 19, 2004 09:50 |
| 'Ik spreek je toe met zon', prachtig zo teder , lieflijk dichtje! Liefs , |
|
| Annemieke : | Donderdag, februari 19, 2004 08:57 |
| Prachtig gedicht Wil... Alleen gevoelsmatig voor mij, keer ik als ik het lees vergeten en was om... Vind ik soepeler lezen. X Annemieke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 19 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||