Alzheimer
Kijkend naar de geraniums,
de naam al niet meer wetend,
iedere dag lijkt wel een illusie,
de illusie van gisteren langzaam vergetend,
Ohw zuster kunt u even komen,
voordat ik het weer vergeet,
lach maar even zoals u altijd doet,
want ik denk dat ik mijn vraag niet meer weet,
Laat me sterven in mijn grijze haren,
ik denk niet dat de dood me nog deert,
misschien dat daarboven in de hemel,
me vandaag niet de rug toe keert,
Reacties op dit gedicht
| Hugo Serwy: | Zaterdag, maart 20, 2004 14:16 |
| Erg treffend verwoord. | |
| lagbeertje: | Donderdag, februari 19, 2004 14:42 |
| mooi geschreven. het nog bewust leiden dementie is verschrikkelijk lijkt me. dit beeld past hier heel goed in. liefs | |
| Black&White: | Donderdag, februari 19, 2004 11:53 |
| Heel mooi omschreven. Duidelijk en het zet je aan het denken. Liefs, Black&White | |
| Jannie Hoogendam: | Donderdag, februari 19, 2004 11:48 |
| heel realistisch en zeer mooi liefs Jannie |
|
| Annemieke : | Donderdag, februari 19, 2004 11:27 |
| Heel mooi en zacht... X Annemieke |
|
| Peter van der Linden: | Donderdag, februari 19, 2004 11:24 |
| Ik denk weer aan mijn schoonmoeder. Mooi gedicht. Liefs, Peter. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 19 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||