Zie aan hoe men het heeft verknoeid
En hoe er nu heerst, wereldswijd
Hier en alom ons heen, droefheid,
Met nu en dan, een traan die vloeit.

Moeilijk om elkaar te verstaan
Als zelfs onze dichtste bloedband
Nog niet eens komt, tot een bestand
Hoe kan de wereld het dan aan

Als een moeder abortus wenst
En dan na jaren vol droefheid
En zonder troost, noch enig spijt
Noch steeds haar kroost verwenst

Het kind kreeg uiteindelijk een naam
En Ten koste ten aller prijs
Uiterlijk dom innerlijk wijs
Krijgt de Ellendeling de blaam

Maar als men klein vergeven kan
En niet omkijkt naar kleur noch bloed
zoals ‘t van kind tot moeder moet
Kan men houden van alleman