wil 'k duizend dagen geven
wil 'k duizend dagen geven
Ben ik een vogel die vergeet te vliegen
Dood neergestort op wat mijn vlucht
Waar ik lig weg te rotten
Gestolen uit een held're open lucht
word ik gekust door slijk
Kadaver in het madengewemel
Heb ik de zeeën stuurloos steeds bezeild
Gevangen in de vlagen van een wind
Eilanden en niet gekende kusten
verrukken mij, en bitter ween ik op het droge land
Spiegelend mezelf in tranenpoelen
zie ik een vogel, slapend in het zand
Mijn adem stokt, en uitgestrekt mijn hand
bespat door zoete regendruppels
En alle schepen achter mij, verbrandt
wil 'k duizend dagen geven
Alleen zijn in de zee van liefde, hoop
Wachtend tot eeuwig jij mij wordt gegeven.
**********
sunset 20-02-2004
**********
Reacties op dit gedicht
| Lesley-Ann: | Zaterdag, februari 21, 2004 11:57 |
| Heel mooi.Liefs Lesley-Ann | |
| Sam de Bruin: | Zaterdag, februari 21, 2004 00:17 |
| respect....dit gedicht moet je eerst een paar keer lezen ..voordat.... | |
| MayadeBij: | Vrijdag, februari 20, 2004 20:23 |
| Mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||