Ruzie
Ik schreeuw je nog wat woorden na,
je knalt de deur dicht.
Ik beloof mezelf plechtig,
dat ik nooit meer voor je zwicht.
Dan komen de tranen,
want ik besef; jij had gelijk.
Maar toegeven dat jij gelijk had,
daarvoor is mijn trots te rijk.
Ik neem me voor nooit meer naar jou te luisteren,
en jouw woorden mijn leven niet te laten verduisteren.
Maar diep van binnen geef ik toe,
ik ben de ruzie nu al moe.
En als jij weer binnenstapt,
en er als eerste ‘sorry’ uitflapt,
is alles in een klap over en voorbij.
Een stralende lucht, en een kus voor jou en mij.
Reacties op dit gedicht
| FireFly: | Zaterdag, februari 21, 2004 19:24 |
| Dankjewel :) | |
| Nylfe: | Zaterdag, februari 21, 2004 19:22 |
| Hefig hoor maar ik herken veel als ik ruzie heb dan geef ik ook nooit toe, mijn vriend lacht dan en gaat me zitten vervelen. Dat doettie al 9 jaar zo. Hij hoeft zijn gelijk niet en dat is erg irritant en dat weet hij. o\Ondanks alles zie ik in het gedicht wel de liefde voor elkaar. Mooi geschreven | |
