Je zeis
Als ziekte, pijn de burcht wordt
Een plant die naar water smacht
Het gebonden zijn aan infuus en bed ,
en alleen de dood nog wacht…
Het lichaam uitgemergeld is ..
De hoop vervlogen ..het kwaad gedijd…
Verlangens niet te kunnen koesteren…
Verlaten voelen, geen waardigheid…
De ogen levend, reeds gebroken….
Het terend lichaam op aan ‘t branden is…
Een telkens rochelend adem halen…
Een mens onwaardig, van wat nog is …
Een optelsomsom van lijdend leed….?
Denkt de dood soms in getallen?
Was je elders met je bezigheden? Weet…
Je zeis…. had wel eerder mogen vallen.
bieke: | Zondag, februari 22, 2004 18:15 |
Mooi maar ijzigkoud, zo met die zeis, met bewondering gelezen Liefs Bieke, |
|
jazzzz: | Zondag, februari 22, 2004 18:07 |
mooi verwword, herkenbaar gevoel.. als het bestaan zo mensonwaardig wordt.. soms zou je wensen dat de dood eerder was gekomen, ondanks dat het afscheid pijn doet. liefs, |
|
Nylfe: | Zondag, februari 22, 2004 15:36 |
Erg mooi. Alleen ik denk dat de dood slechts een begin is. XXX Nylfe |
|
Irdana: | Zondag, februari 22, 2004 13:06 |
heel droevig! maar wel mooi om kippen vel van te krijgen met de groetjes van mij irdana | |
Black Lord: | Zondag, februari 22, 2004 12:40 |
Hij luistert niet naar mensen. Voldoet nimmer aan hun wensen. Hij heeft geen boodschp aan uw eis. Hij bebaalt wanneer hij zwaait met zijn zeis. Veel mensen hadden hem eerder verwacht. Maar de dood heeft hij altijd gebracht. Mijn reactie op je mooie maar eis koude gedicht. Met bewondering gelezen. Groetjes wim Ps Met nederig respect voor de Meester van het mooie gedicht. |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 22 februari 2004 | ||
Thema's: |