Zal ik het wagen?
De sprong in het diepe...
dacht ik,
toen ik op het randje van het vliegtuig stond.
Mijn hart hard bonkend in mijn keel,
want de beslissing had ik genomen,
Ik ga het doen...
ik maak de sprong in het diepe,
vogelvrij
een paar seconde maar,
tot aan de grond.
Mijn leven aan draden,
machtig,
eindeloos.
De sprong in het diepe...
Zal de parachute open gaan?
De spanning,
het vertrouwen van die draden,
de kick...
zo vallend naar beneden.
Kom ik weer met beide benen op de grond te staan?
Het lukte me,
wilskracht overwon het van de angst.
Grenzenverleggend,
overgeleverd zijn aan de wetten van de natuur.
Het vertrouwen in mijzelf,
trots,
alleszeggend.
Nu, jaren later,
heb ik weer de keuze gemaakt
die sprong in het diepe te nemen.
Weer niet weten wat me te wachten stond.
Alleen nu het grote verschil...
ik stond niet op het randje van het vliegtuig,
maar met beide benen op de grond.
Mijn parachute ging toen open,
ook nu ga ik er van uit dat hij mij zal optillen
en mij langzaam weer zal laten zakken
na die sprong in het diepe,
waar ik in die paar seconde
zoveel rust ondervond.
Geloof en vertrouwen,
mijn leven nog steeds hangend aan draden.
Mijn parachute is nog niet open,
maar ik weet dat het ook nu weer zal gaan.
Op het juiste moment,
onverwachts,
geloof in mijzelf,
met vertrouwen in de toekomst,
zal ik weer met beide benen op de grond staan.
JUST a jump into my future