Wereld Achter Glas
Ze ruikt de geur van eten
De vertrouwde ketel fluit
Over een uurtje komt haar dochter
Ze doet vlug haar badjas uit
Ze luistert naar de radio
Kijkt het nieuws op de t.v.
Kinderen spelen op de stoep
In gedachten speelt ze mee
Haar man is overleden
Ze mist hem al acht jaar
Ze denkt vaak aan zijn knuffels
En hoe hij kéék naar haar
Naar buiten gaan doet ze niet meer
Ze is ook slecht ter been
Op straat wordt ze vaak angstig
Van de mensen om haar heen
Dus blijft ze liever binnen
Met haar kat en haar parkiet
Soms moet ze ervan huilen
Maar niemand die dat ziet
De vertrouwde ketel fluit
Over een uurtje komt haar dochter
Ze doet vlug haar badjas uit
Ze luistert naar de radio
Kijkt het nieuws op de t.v.
Kinderen spelen op de stoep
In gedachten speelt ze mee
Haar man is overleden
Ze mist hem al acht jaar
Ze denkt vaak aan zijn knuffels
En hoe hij kéék naar haar
Naar buiten gaan doet ze niet meer
Ze is ook slecht ter been
Op straat wordt ze vaak angstig
Van de mensen om haar heen
Dus blijft ze liever binnen
Met haar kat en haar parkiet
Soms moet ze ervan huilen
Maar niemand die dat ziet
Over dit gedicht
| Auteur: Echo Borgir | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||