Opwelling #5
Verbazingwekkend dat het telkens maar weer gebeurt
Ongekeurd en onverantwoord jou hart gestolen
Verscholen en stilletjes lachend achter jou rug
Vlug wegkijkend als je me weer plagend wantrouwt
Beschouwt als een utopische onwezenlijkheid
Verblijd met het feit dat jij nog steeds je ogen dicht hebt
Schept een rare band, die onwaarschijnlijke dingen
Wringen zich in rare bochten om het te laten zijn
Verdwijn als sneeuw voor de zon, zo teder en zacht
Pracht allom en zie mij wegkwijnen van ontroostbaar verdriet
Verschiet blijkt maar weer een wijze bron van kennis
Heiligschennis als ik niet van je zou houden, je niet zou vertrouwen
Vrouwen, je kan niet met ze leven en niet zonder ze leven
Beven toen ik dat zei, jij veranderde al dat soort gedachten
wachten op een slag in mij gezicht, maar nee, die bleef uit
Fruit, een appel at ik, al kauwend vervormend en dromend denkend
**
Verbazingwekkend
**
Reacties op dit gedicht
| bent: | Donderdag, februari 26, 2004 23:05 |
| hmmm, lekker doorgaan met schrijven zou ik zeggen. Top! | |
| BrokenElf: | Woensdag, februari 25, 2004 11:13 |
| *Ik mag niet lachen* Humss... Tsja Verbazingwekkend? (Al roept het wel een soort gaar gevoel in me op(Wat ik maar weer eens niet zal uitleggen =D) Liefs, |
|
| Green Tea: | Dinsdag, februari 24, 2004 15:50 |
| Dromen denkend of belevend? ;-) Prachtig 'mystiek' dichtje! Liefs , Green Tea. |
|
| Oorlam: | Dinsdag, februari 24, 2004 14:20 |
| :)0) wonderlijk! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lucius | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||