Dag
Voor al die keren
dat ik je naam riep
maar jij,
je draaide je om en liep
Je ogen kon ik neer meer binnenkijken
je hoofd keerde en draaide
om mij te ontwijken
je waaide weg
Bij jou keus verliet
je mijn armen en mijn hart
je wilde niet meer
je keus, zo onverdraagzaam hard
Ik mocht niet meer toegeven
of ik moe was of niet
ik kon niets meer zeggen
totdat ik mezelf werd toen je mij verliet
Altijd gedaan wat je wilde wat ik deed
altijd gezegd wat je wilde wat ik zei
totdat je merkte dat ik leed
onder een masker, een ander te zijn
Misschien is het beter zo
de tijd zal het leren
misschien kom je terug
om je laatste dagen met mij te teren
dat ik je naam riep
maar jij,
je draaide je om en liep
Je ogen kon ik neer meer binnenkijken
je hoofd keerde en draaide
om mij te ontwijken
je waaide weg
Bij jou keus verliet
je mijn armen en mijn hart
je wilde niet meer
je keus, zo onverdraagzaam hard
Ik mocht niet meer toegeven
of ik moe was of niet
ik kon niets meer zeggen
totdat ik mezelf werd toen je mij verliet
Altijd gedaan wat je wilde wat ik deed
altijd gezegd wat je wilde wat ik zei
totdat je merkte dat ik leed
onder een masker, een ander te zijn
Misschien is het beter zo
de tijd zal het leren
misschien kom je terug
om je laatste dagen met mij te teren
Over dit gedicht
| Auteur: eef | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||