schemerlicht,
enkel het verlichten van de maan.
een orkest van regendruppels
op het raam.
Alleen op een kamer
eenzaam en verlaten
koester ik de gedachtte
uren peinzen
oplossingen liggen te veinzen
antwoorden op vragen
die er maar niet komen
hoe had ik ooit durven dromen
dat de pijn me opnieuw
trof
die lange nachten
alleen wachten op dageraad
een seconden tikkende
hartslag
nog een hartslag verder
van jou verwijderd
terwijl de kilometers zich tellen
zou ik je zoveel willen
vertellen
zeggen wat ik voor je voel
en weest gerust
het is een hele boel
maar ze lijken maar niet te snappen
dat ik moe wordt van al dat zappen
zappen naar iets beters
die er gewoon niet is
ze beseffen niet hoezeer ik je mis
willen ze het dan niet geloven
dat wij elkaar eeuwige trouw beloven
een leven samen met z'n drie
wie weet willen ze het ooit eens beseffen
maar op die manier
blijf ik niet langer hier
schemerlicht
enkel het verlichten van de
maan
doet me vragen
wanneer stoppen ze met ons te
plagen