*slopende angst*
angstaanjagend geschreeuw van binnen,
ineens diep paniek opkomend,
en oevrheersende gevoelens beginnen,
kan ik alleen nog maar over het einde dromen.
er wordt een web geweven,
waar ondoordringbare pijn in is gehuld,
wanneer mijn ogen leeg en levenloos staan,
geboeid in zwart wat mijn leegte met slopende angst vult.
paniek is mijn muur,
als je te dichtbij wilt komen,
gevoelens die ik niet stuur,
stromend bloed wat ik moet voorkomen.
angst zit zo diep, zo slopend,
weet niet meer wie ik ben,
mijn hart schreeuwt het uit, op hulp hopend,
maar uitspreken vind ik te eng.
als een klein meisje, verloren en vastgebonden,
in de realiteit zit ik gevangen,
richt ik mijzelf met angst ten gronde,
in mijn eigen in de knoop geraakte touw van binnen opgehangen.
als een slopend proces,
begin ik langzaam op te geven,
verward word ik overgenomen door sterke gevoelens,
en wil nu mijn leven opgeven.
slopende angst,
te moe om te overwinnen.