Leegte...
Stilte...
Eenzaamheid die ik vanbinnen voel.
Eenzaamheid dat als vergif door mijn aders loopt.
Ik voel mezelf stilletjes vallen,
omlaag suizend in een diepe put,
een put zo donker dat ik het daglicht niet kan zien.
Ik weet niet wat me overkomt,
het is voor mij de eerste keer.
Al vechtend probeer ik om eruit te komen,
maar glijdt er altijd terug in,
telkens weer...
Ik mis gewoon iemand om me heen,
maar durf er niet voor uit te komen.
Mijn verloren ziel verlangt naar verlossing,
maar de vechter in mij probeert niet op te geven.
..."LONG LIVE THE FIGHTERS"...

Mijn geloof in hoop en liefde,
is iets dat ik verloren heb.
Iets dat ik al maanden achter mij gelaten heb,
want er zijn gewoon teveel dingen,
teveel herinneringen,
teveel gevoelens,
dat de tijd niet kan uitwissen.
Ik heb angst om iemand te vertrouwen,
en de moed niet meer om mezelf volledig te geven.
Waarom zou ik nog???
Ik heb geprobeerd mijn pijn te doden,
en ben nu grotendeels een gevoelloos iets.
Ik zie mensen rondom mij,
gelukkig zijn met iemand,
maar vanbinnen doet het me niets,
ik zie het nut er voor mij niet in.
Alhoewel ik soms in mijn zwakke momenten,
verlang naar iemand die me in haar armen neemt,
me tegen haar aandrukt,
me zachtjes door mijn haren streelt,
en me liefdevol een knuffel geeft.
Maar terwijl ik zo denk,
wordt mijn hart uit verdediging,
vanwege de vernedering,
vanwege mijn gebroken vertrouwen,
vanwege misbruikte gevoelens
terug ijzig koud,
en probeer ik trots te zijn op mijn gedachten
dat ik niemand rondom mij nodig heb,
en dat ik alleen op mezelf vertrouw.