gevangen in de gesloten deuren
zoek ik langzaam naar een uitweg
weg van de zorgen,
weg van de te echte pijn!
tastend naar een licht,
dat onvindbaar lijkt!
noch onzichtbaar, noch onmogelijk...

witte deuren, witte sporen...
witte kamer, witte vlekken...

verloren in de massa van gegil,
verlaten in het diepste van de tranen,
weg voor eeuwig,
weg voor altijd!
evengoed zwart, evengoed grijs
donkerte in het duister
versmachten dromen zonder zorgen!
noch onzichtbaar, noch onmogelijk

witte deuren, witte sporen...
witte kamer, witte vlekken...

Ontroostbare momenten
overheersen gedachten!
te pijnlijk
te onverdraagzaam...
blinkend in het duister
kervend in mezelf,
verschijnt een rode zee
pijnlijk...
onuitwisbare wonden
de littekens van mijn leed...

witte deuren, witte sporen,
witte kamer, witte vlekken...