Het ongeluk
Waarom weet ik pas op mijn 14de jaar
hoe alles ging toen ik 2 was
nooit spraken jullie erover
vind je dat nou niet raar?
Ik was toen misschiel wel twee
maar ik heb het wel meegemaakt
ik was net als jullie een deel van het ongeluk
jullie reden en ik reed mee
Eerst was het botsen dacht ik
toen was het slippen
maar nu blijkt het dat papa in slaap viel
de ontdekking alleen was een grote schrik
Het enige wat ik ervan wist
was dat ik een paar poezensokken kwijt was
ik heb dat 12 jaar lang geweten maar wist niets zeker
toch heb ik dit verhaal altijd al gemist
Ik dacht dat het onzin was wacht ik dacht
maar de waarheid was gruwelijk dichtbij
ik wist het ziekenhuis nog, maar misplaatst
maar dat had ik al wel verwacht
Je praat nooit over hoe het was gebeurd
we zijn er vanaf gekomen dus praten hoeft niet
gebruikte je steeds als excuus
en dat heeft me altijd getreurd
Ik was toen twee en dat is niet raar
maar ik mag ook dingen weten van toen ik klein was
ik schrok me dood toen ik het hoorde
wat ik 12 jaar dacht was uiteindelijk toch waar
-Ter inlichting-
We hebben toen ik twee jaar oud was een auto-ongeluk gehad (niet de eerste en niet de laatste).
Ik heb daar nooit wat van afgeweten tot dat mijn broer er laatst over begon, eindelijk hoorde ik het echte verhaal.
Het enige wat ik ervan wist was dat ik er sokken kwijt was geraakt die ik ook nog in een andere kleur had maar nooit wist ik zeker dat dat zo was, omdat het gewoon vaag in mijn hoofd stond geprent.
Maar toen mijn moeder erover begon schrok ik me rot want ik dacht dat ik dat onbewust verzonnen had.
En nu heb ik nogsteeds vragen voor mijn moeder, maar blijkbaar is dat te pijnlijk voor haar.. want zij was de enige die toen in het ziekenhuis heeft gelegen (vanwege haar nek en rug) en daar heeft ze vandaag de dag nog heel veel last van
Mijn boodschap bij dit gedicht is dus dat zelfs de kleinste dingetjes van ontwetendheid je kunnen verbazen als je na 12 jaar blijken te kloppen, misschien vinden jullie me hierom gek (wegens die sokken), maar ik was echt even uit het veld geslagen..
hoe alles ging toen ik 2 was
nooit spraken jullie erover
vind je dat nou niet raar?
Ik was toen misschiel wel twee
maar ik heb het wel meegemaakt
ik was net als jullie een deel van het ongeluk
jullie reden en ik reed mee
Eerst was het botsen dacht ik
toen was het slippen
maar nu blijkt het dat papa in slaap viel
de ontdekking alleen was een grote schrik
Het enige wat ik ervan wist
was dat ik een paar poezensokken kwijt was
ik heb dat 12 jaar lang geweten maar wist niets zeker
toch heb ik dit verhaal altijd al gemist
Ik dacht dat het onzin was wacht ik dacht
maar de waarheid was gruwelijk dichtbij
ik wist het ziekenhuis nog, maar misplaatst
maar dat had ik al wel verwacht
Je praat nooit over hoe het was gebeurd
we zijn er vanaf gekomen dus praten hoeft niet
gebruikte je steeds als excuus
en dat heeft me altijd getreurd
Ik was toen twee en dat is niet raar
maar ik mag ook dingen weten van toen ik klein was
ik schrok me dood toen ik het hoorde
wat ik 12 jaar dacht was uiteindelijk toch waar
-Ter inlichting-
We hebben toen ik twee jaar oud was een auto-ongeluk gehad (niet de eerste en niet de laatste).
Ik heb daar nooit wat van afgeweten tot dat mijn broer er laatst over begon, eindelijk hoorde ik het echte verhaal.
Het enige wat ik ervan wist was dat ik er sokken kwijt was geraakt die ik ook nog in een andere kleur had maar nooit wist ik zeker dat dat zo was, omdat het gewoon vaag in mijn hoofd stond geprent.
Maar toen mijn moeder erover begon schrok ik me rot want ik dacht dat ik dat onbewust verzonnen had.
En nu heb ik nogsteeds vragen voor mijn moeder, maar blijkbaar is dat te pijnlijk voor haar.. want zij was de enige die toen in het ziekenhuis heeft gelegen (vanwege haar nek en rug) en daar heeft ze vandaag de dag nog heel veel last van
Mijn boodschap bij dit gedicht is dus dat zelfs de kleinste dingetjes van ontwetendheid je kunnen verbazen als je na 12 jaar blijken te kloppen, misschien vinden jullie me hierom gek (wegens die sokken), maar ik was echt even uit het veld geslagen..
Reacties op dit gedicht
| Quo Vadis?: | Maandag, maart 01, 2004 20:15 |
| Je bent een bijzonder mens, Cora Verheijen. Net zoals jouw moeder... *smile* ;o)x |
|
| Jannie Hoogendam: | Maandag, maart 01, 2004 17:20 |
| ben het met Laura eens. Ik begrijp alleen niet dat je moeder hier met jou niet over kan/wil praten. Zij heeft toch niets te verbergen? succes hoor xxx Jannie |
|
| Luijkx: | Maandag, maart 01, 2004 16:02 |
| Dat is inderdaad wel even een schok, en we vinden je helemaal niet gek! Het is normaal dat je wilt weten, dat je duidelijkheid wilt, over dingen die vroeger zijn gebeurt en kleine dingetjes kunnen die nieuwsgierigheid al opwekken, bij jou dus die sokken. Vervelend dat je er met niemand over kan praten. Maar mooi neergezet in dichtvorm! Liefs, Laura |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pups | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||