verdwaald
verdwaald
Ik voel me als verdwaald,
Verdwaald in een diep en donker bos.
Eerst zo onschuldig, vriendelijk wenkend,
en nu zo onverwacht vijandig!
Ik ren, tot ik niet meer rennen kan.
De takken snijden me in mijn gezicht,
en laten diepe wonden na.
Mijn mascara is uitgelopen.
De tranenstroom is opgehouden, voor even,
omdat ik niet meer kan.
Maar opgeven zal ik niet,
al wordt dat wel verwacht.
Ooit kom ik uit dat bos van verwarring!
Van kwaad en duisternis.
Eindelijk wetend
wat licht en liefde is..
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: [::.*anne*.::] | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||