Voel me weer gevangen.
Gevangen...
in mjin eigen lichaam.
Dat lichaam...
waar ik weer vol afgrijs tegen aankijk.
Voel me opgeblazen...
moddervet.
Het liefst van al,
me verliezen in "eten".
Om dit rotgevoel...
er krachtig te kunnen uitgooien.
Maar ik weet...
dit weerhoud me te voelen wat geleefd wil worden.
Maar ik voel me eenzaam,
héél alleen.
Mijn partner in crime.
Eten!
Ik wil het niet.
Vecht er tegen.
Maar het werkt zo sluipend!
Mijn hart gaat als een gek tekeer,
die druk op mijn borstkast
weer zo onmens groot!
Slikken,
wat weer zo pijnlijk aanvoelt.
Weer die grote krop in mijn keel.
Maar waarom?
Vanwaar?
Kon ik toch ook maar eens op zulke dagen,
een beetje van mezelf houden.