Pijnkreten doorbreken de kille mist
Gehuil weerklinkt waar de stilte vergaat
Misschien heeft ieder zich wel vergist
We leven immers in een wereld die niet bestaat
Een wereld ver hier vandaan
De angst van ieder is groot
Het is namelijk snel gedaan
Met het leven wat God ons bood
Enkel nog omgeven door een dodelijke duisternis
De natuur rondom ons is helemaal stuk
Ieder heeft in zichzelf een soort werelds gemis
Velen vallen onder de te zware druk
Kippenvel op ieders rug
Trillingen door hun heen
Het kwade nadert vlug
Het komt hard als een steen
God zijn straf nadert vervaarlijk snel
Geschrei zal overal weeklinken in ieders leven
Ieder zal eindigen in de brandende hel
Voor alle pijn die we aan ieder geven
De wereld is niet meer als voorheen
Veranderd door ieder hier
Nu sterft hij uit, niemand blijft, geen één
God lacht vanachter de kier
Een keer vanachter de wolk
De wolk van alle pijn
Van het volk
Vroeger leek het schijn
Maar dat lijkt het nu niet meer te zijn
strofe 1-3-5: artemis
strofe 2-4-6-7: ~*Idril*~
| Luuk: | Zondag, maart 07, 2004 22:44 |
| Wauw wat een mooi gedicht van jullie samen! Het gevoel zo goed weergegeven. Maar ook al begrijp ik precies wat in het gedicht bedoelt wordt, er zit veel waarheid in, toch is er ook meer warmte en liefde in de wereld dan je denkt. Om te beginnen bij jezelf, zoveel liefde en warmte als jij in je hebt, daar mag denk ik menig mens jaloers op zijn. En het is natuurlijk belangrijk dat we met z'n allen zo zuinig mogelijk zijn op de Aarde. Het leven is idd vaak al zo kort, dus des te me |
|
| Auteur: ~*Idril*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||