Waar eens bloemen leken te zijn
Blijkt enkel onkruid te woekeren
Waar ik onder een vuile deken verdwijn
Spreken kwade geesten tot mijn hart

Vernietigd is de drang om liefde
Wetend dat zoeken mij niets brengt
Vertraag ik willoos deze wil
Die mij enkel verwarring brengt

De angst om lief te hebben is groot
Met de angst alleen te blijven ernaast
Onvoorstelbaar zijn gevoelens nu
Die mij wijzen op het heden

Verdwaal ik nu weer in mijzelf
Of is het enkel warrigheid
Een ziel die niet kan denken
Over wat de toekomst brengen zal

Ik hecht mijzelf aan een vlammend hart
Waar vuur haar vrije gang kan gaan
Maar vlak daarbij lijkt ijs te groeien
Op de plekken die eens warmte brachten

Waar eens bloemen leken te zijn
Woekerd onkruid zonder angst
Waar ik onder een vuile deken verdwijn
Breken kwade geesten weer mijn hart

08-03-04