Tranen rollen over mijn wangen,
deze keer gingen ze me niet vangen.
Helemaal in mezelf gekropen,
laat die gevoelens weer los lopen.

Slechte gedachten begrenzen mijn zijn,
en ja zoals steeds het doet zo’n pijn.
Helemaal overladen met schaamte,
veranderd in mijn ander gedaante.

Persoon achter het masker komt boven,
ze zal al de gevoelens wel gauw uitdoven.
Verstand op zero, gevoelloos, onbegrepen,
’t zijn de ervaringen, herinneringen die haar zo ver slepen.

Trekken haar naar daar waar gevaar dreigt,
en het achterlijk zijn pijl enorm stijgt.
Zonder enig idee van gevolgen die ze aanricht,
elke vorm van hechte banden ontwricht.

Ach tja ze roepen haar wel ooit een halt toe,
maar vanzelf zal ze het niet doen, nee ze is veel te moe.