tussendoor
tussen het krijsen door leerde ik
lachen. en ik lachte tussen ‘t
openvallen van mijn knieën en
het breken van mezelf. leren,
dat was kind zijn en nog
liefhebben. dat ben ik verleerd
intussen. ik kan nog krijsen
heel soms, en wat hopen
tussen ’t breken van de uren
een beetje kind te zien en glim
te lachen. zoiets. zoals een mond
die openvalt en bloedt van zoveel
liefs. dat ik dat zien kan
in mij tussendoor.
Reacties op dit gedicht
| aphrodite: | Zaterdag, maart 13, 2004 22:03 |
| Een stijl om u tegen te zeggen!!! En natuurlijk ook een pracht van een gedicht... Zo is het leven, zo is het volwassen worden... en jij hebt dit zo mooi verwoord... Liefs, xxx |
|
| sunset: | Zaterdag, maart 13, 2004 08:15 |
| Mooi (maar wel in een aparte stijl) geschreven. Liefs / sunset |
|
| Cornelis Verweij: | Zaterdag, maart 13, 2004 02:28 |
| ik zou het zo fijn vinden je uit te leggen hoe het volgens mij wel zit.. | |
| *Sofieke*: | Zaterdag, maart 13, 2004 00:15 |
| ... Mooi... Lang geleden meis... Dikke knuffel xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||