Terwijl lang verdwenen wanhoop
zich weer van mij meester maakt
sluit ik weerloos mijn betraande ogen
en voel hoe't glas mijn pols weer raakt..
Het glas dat int verleden hoorde
tot een deel van een geheel
gebroken na weerspiegeling van
mijn ik, zo ongewenst en stil..
Zo ben ik ook ooit gebroken
de precieze oorzaak onbekend..
De littekens zijn nog altijd zichtbaar
waarheen mijn weg ook wendt..
Telkens weer haalt angst mij in
en neemt bezit van mij met al zijn macht
Uiteindelijk geef ik mij dan over
want wat ontbreekt is eigen kracht..
Want echt, op zulke momenten
doet het leven mij zoveel pijn
Dat ik te moe ben om te vechten
en alleen maar bij mijn Vader wil zijn..
Maar telkens weer krijg ik Zijn kracht
om te vechten tegen al dat verdriet
Dan moet ik proberen vol te houden
in dit leven, want opgeven mag ik niet..