een lach
een lach op mijn gezicht
hij was er echt
ik lieg niet
maar nu is die lach
die lach is weggevlogen
het doet pijn
al dat verdriet
ik kan er niet meer tegen
niet meer tegen vechten
ik haal het echt niet meer
want wie zal me zeggen
zeggen waar ik heen zal gaan
in de toekomst
niemand weet het antwoord
ik zelfs niet
geluk
geluk is weg
verdriet voor in de plaats
ik ben zo bang
maar niemand die het ziet
ik zal ook niet meer praten
praten over mijn gevoel
het doet me teveel pijn
ik zal alleen maar huilen
kom je me dan troosten?
leg je dan die hadn weer in mijn nek
zodat ik niet meer hoef te denken
wrijf je dan even,
even maar over mijn buik
zodat ik niet meer abng hoef te zijn
ik weet het niet meer
ik wil terug
terug in de tijd
*sorry..*