Berichtje (van postbus nr 389673652
De woorden vallen vergeefs
dorre moeder aarde toe,
er kiemt niets uit voort.
De zin in iets verbleekt
in het zicht van barre jaren,
de kou van de hemelnacht.
Schriel steekt mijn ambitie af
tegen die eonen aan leegte,
de onpeilbaar diepe ouderdom.
Er is niets wezenlijks te zeggen
en alleen wat onbelangrijk is
valt misschien wat uit te leggen.
De mens heeft geen richting,
en ik ben slechts een lichting
van altijddurende postbussen.
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Zondag, maart 14, 2004 20:15 |
| (en 600 kinderen, maar dat was een verrassing :) | |
| MayadeBij: | Zondag, maart 14, 2004 20:12 |
| Damn, en ook geen kristal, laat staan indianenhaar..(die moet je ook gewoon met rust laten, die zijn pas Lief :) Kaarsjes met wijn, pasta met rivierkreeft en onaflatende hoorzaamheid ook goed?? | |
| Anton van Amerongen: | Zondag, maart 14, 2004 20:01 |
| Ach Maya, voor zulke lieve mensen als jij doe ik alles, zelfs verder leven... Heb jij een open haard?? Liefs en een kus, Anton |
|
| MayadeBij: | Zondag, maart 14, 2004 19:58 |
| Maar jij bent er eentje met kleurige kinder-postzegels.. hou oud je ook bent oudje :) Haal dat kleed en de chocomel maar tevoorschijn, want je hebt nog een avond voorlezen voor de openhaard met berg-kristallen en indianenpruiken aan me beloofd (kijk, meteen misbruik maken van vergeetachtige schrijvers :) Kus! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||