Ik voel me even niet zo goed,
zit niet zo lekker in m'n vel,
vind mezelf dus echt niks waard,
al zeg jij nog zo hard van wel.

Waarom kan ik haar niet missen,
ik kan echt niet zonder haar,
het is niet iets van verleifdheid,
daarom voelt het ook zo raar.

Waarom ben ik nou zo anders,
ben ik niet zoals de rest,
hebben ze de angst voor mensen,
er bij mij langzaam ingepest.

Waarom ben ik niet gewoon,
kan ik niet als anderen zijn,
waarom doet het zien van vrienden,
mij af en toe zo ontiechlijk pijn.

Waarom kan ik het niet zeggen,
dat ik zielsveel van je hou,
en waarom ben jij de enige,
die ik door en door vertrouw.

Zie je wel, ik ben niks waard,
ik ben maar vreemd en abnormaal,
ze zal het vast en zeker eens zijn,
als ze hoort van mijn verhaal...