Op 3 april is Ria overleden, een dierbare collega, en ik heb geen afscheid meer kunnen nemen...


Lieve Ria,
Ik heb je niet meer gedag kunnen zeggen,
zomaar ineens ben je er niet meer.
Het is allemaal zo onwerkelijk...
het doet eigenlijk nog geen eens zeer.
Je was mijn collega, bijna drie jaar lang
deed ik met jou de pg-groep op de avondopvang.
En ondanks dat je wel eens wat eigenwijs kon zijn
was werken met jou erg prettig,
en was ik blij jouw collega te mogen zijn.
Jij hebt gedurende al die jaren aan 12 mensen
zoveel kunnen geven
dat ze iets hadden om naar uit te kijken,
een zin, een doel om nog
wat verder te leven.
Jeetje Ria, wat hebben we vaak gelachen...
de grootste schik hadden we daar..
jij en ik kregen dat samen met de patienten
toch steeds maar weer voor elkaar!
Maar er was ook plek voor de dood,
het afscheid nemen, even stil te staan
bij de mensen van onze pg-groep
die waren heengegaan.
En nu....nu sta IK hier, en
ik schreef dit gedicht voor jou,
omdat JIJ het nu bent,
die er niet meer is,
en ik je nog zoveel zeggen wou...

Ik heb je niet meer gedag kunnen zeggen,
zomaar ineens ben je er niet meer...
Langzaamaan wordt het werkelijkheid,
en ineens doet het vreselijk zeer !!

Dag Ria, waar je nu ook mag zijn..
ik hoop dat het je goed gaat,
met veel liefde en zonder pijn.

Ria stierf aan een hersenbloeding,zij werd slechts 47 jaar.