Mijn domme fout
Wij hadden
iets
Wij lachten en praatten
Wij zongen van vreugde
Wij deelden tranen
Wij vochten
samen
Wij begrepen en versterkten
Wij wisten van niets
Wij waren vrij
samen
Maar toen
Wou je niet meer
Mijn fout, mijn domme fout
Niet meer lachen, niet meer praten
Niet meer wij, geen gedeelde tranen
Dubbel voor elk
Ik ging en ik kwam weer
Anders zeg je?
Jij ging en bent nu diep weggestopt
Maar ik ken je en ik zie je maskers
Mijn fout, mijn domme fout
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Donderdag, maart 18, 2004 12:55 |
| Wou ik vind je gedicht erg orgineel... Maar van je fouten, leer je toch, ook al kan je ze niet meer op een manier gebruiken, die je wou...maar ja dat is leven... Maar domme fouten bestaan niet... Je bent niet dom als je iets niet weet, maar je bet wel dom als je weet dat je iets niet weet en je er niets aan doet.... Maar je wist het niet...! Waar blijf je glimlach nu...ik wacht...! lief Elizabethh. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||