IK FLUISTER STORM IN JE ZWIJGEN
ik fluister storm in je zwijgen
ik zag de buien komen
wolken groeiden wit gezicht
grijze randen, zwarte kanten
meegenomen op hun snelle drift
ik zag je takken breken, zwaaien
in een schamel evenwicht
meegaan en nog verder buigen
doodgaan zonder tegenwicht
ik fluister storm in je zwijgen
toch ben je door de wind geveld
we hadden samen kunnen blijven
als jouw stilte alles had verteld
geknapt verschraalt het leven
ik voel de dood nu zeer nabij
keuze zou me hoop doen geven
maar de storm raast al voorbij
wil melker
21/03/2004
Reacties op dit gedicht
| Ana (stacia): | Vrijdag, april 09, 2004 13:50 |
| *bewonderende blik* ... en herkenbaar ... in omgekeerde richting. liefs ana |
|
| kokkie: | Zondag, maart 21, 2004 18:00 |
| de storm, de wind het gevoel, erg knap weer Wil, petje af :o) liefs Angela |
|
| dichtgeklungel: | Zondag, maart 21, 2004 14:00 |
| errug mooi geschreven!! ik hoop voor je dat je toch de wind mag vangen en hem dan temmen tot een lief briesje. liefs dichtgeklungel |
|
| kimmytje: | Zondag, maart 21, 2004 13:22 |
| waaw stil wordt ik ervan jij schrijft dan ook altijd zo'n mooie gedichten he... doe zo verder xxxxx-jes kimmy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||