In een diepe stilte loop ik door het aardedonkere woud
De maan als een eng gedrocht, volgt me iedere tel
terwijl vuurballen door mijn brein schieten, is dit de hel?
Gevoelloos in een droom, voel geen warmte, het is niet koud
De angst met kippenvel daalt als een klamme deken over me neer
Ik zweef en loop op het zachte gevoel.
Het “Remi” syndroom zonder licht, zonder doel
bekogeld mijn genen in mijn ziel onafgebroken, keer op keer.
Ik wil maar niet wakker worden, of is het geen droom?
Is het zwarte nachtbeeld dan geen farcemoment
of een hallucinatie die versneld voorbij rent?
Is de golvende emotielava dan geen aflopende stroom?
Als de morgen dan toch weer ontreddend tevoorschijn komt
doe ik wel mijn ogen open maar niet mijn geest.
Zwerf verder op het zwakke jachtveld dat ooit sterk is geweest.
Maar ik moet telkens vechten tegen mijn “breinsloper” tot die verstomt.
Toch heb ik angst voor de onbekende die het regelt.
De man met het zwaard van Damocles,
Die geen boodschap heeft aan begrip of levensles
maar definitief het levenslot bezegeld.
Elizabethh: | Maandag, maart 22, 2004 13:05 |
volg je hart...mooi gedicht... liefs Elizabethh.. |
|
bieke: | Zondag, maart 21, 2004 20:34 |
Een juweeltje wat je hier neerzet. Liefs Bieke, |
|
*hush*: | Zondag, maart 21, 2004 13:30 |
wow, echt een heel mooi gedicht ik en het gevoel kus, |
|
Auteur: Paulus26 | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 21 maart 2004 | ||
Thema's: |