Afscheid
Een aantal weken geleden
toen ik met collega’s liep zoals we altijd deden
zei ik: “ ’t is alsof hij door mijn vingers glipt”
en ’t was alsof ik door God was getipt.
Je wilde na het uitgesproken vonnis niet meer
“ik wil niet meer, het heeft geen zin”, zei je toen die keer.
Je stopte met medicatie helemaal
je kon niet meer lopen, niets meer,
ik zag het aan je gezicht, dat deed zeer.
Alles in het leven heeft een doel
ook al klinkt dit ontzettend koel.
Of het nu recht is of onrecht
eenieder verliest eens het gevecht.
De een vroeg, de ander laat
dat is wat ik in het leven haat.
Leven en dood zijn verweven met elkaar
je kunt er niet omheen, dat is onmiskenbaar.
Een echtgenoot, een vader, een oom, een man
is niet meer, ’t is dat het niet anders kan.
Op zijn eigen manier had hij een ontzettende drang
om zelf te performen zijn zwanenzang.
Er gaat een andere wereld voor mij open
waarin ik op eigen benen moet lopen.
Je valt meer op jezelf terug
’t gaat wat moeizaam, eerst wat stug.
Steun zoeken bij elkaar
is het meest normale gebaar.
Je voelt je nog meer verbonden
en je likt met elkaar de wonden.
Mijn ervaring van de laatste momenten met jou:
Ik keek in jouw ogen.
Je draaide ze langzaam naar rechts
en daarna langzaam naar links.
Je ogen braken.
Ik voelde dat je er niet meer was.
Je kon niet meer zeggen waar naar toe........
Die secondes zal ik nooit vergeten.
Slaap zacht.
10 november 2003
Auteur: mabje88 | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 21 maart 2004 | ||
Thema's: |