Soms zit er zoveel in je gedachten
Dan moet het dichten even wachten
Het trilt, beeft en siddert van binnen
Je hoeft niet eens aan dichten te beginnen
Soms weet je even echt niet wat je moet
Dan weer ben je bitter, dan weer denk je zoet
Je bent bedrogen en houdt toch van haar
Je walgt en je zwijmelt, dat is toch raar
Je wilt niet aan haar denken, nooit never meer
Maar die mooie uren dringen zich op, steeds weer
Je wilt haar nooit weer zien en horen
Maar zonder haar ben je ook zo verloren
Ze heeft je gekrenkt tot op het bot
Lieve gedachten lijken dus zo zot
Maar je weet hoe lief ze ook kan zijn
O, wat doet dit toch vreselijk pijn
Soms zit er zoveel in je gedachten
Dan moet het dichten even wachten
Want ja, moet je razen, tieren, schelden
Of juist dat fijne op papier vermelden
Moet je vol wrevel en wrok dichten
Of toch maar weer voor haar zwichten
Want je weet hoe lief ze ook kan zijn
O, wat doet dit verlangen toch pijn
Moet ik mijn afkeer in een gedichtje stoppen
Of toch weer elke regel vol liefde proppen
Het dichten moet echt maar even wachten
Er zit te veel twijfel in mijn gedachten ...