Je sneed jezelf
Je armen open
In een roes van eenzaamheid
Tot bloedens toe
Want je kon niet hopen
Je sneed jezelf
Je bloed voelen lopen
In een wereld vol haat en nijd
Wat ik ook doe
Je kon het niet meer knopen
Je sneed jezelf
Meer moed om te leven
Om je niet te doen beven
Wilde ik alles geven
Tot in de dageraad
Je sneed jezelf
Om liever niet te sterven
Je huid open te kerven
Je in je ziel te nerven
Zodat het leven nog wat gaat
Je sneed jezelf
Omdat je aan mutalitatie leed
Je verkrachter je omhelsde
Je vies voelde en alles pijn deed
Je sneed jezelf
Omdat ze je verkrachtten
Keer op keer
Zonder spijt in hun gedachten
Je sneed jezelf
Want elke nacht zag je
Wat ze met je deden
Met een vriendelijk koud lachje
Je sneed jezelf
Als een bloempje teer
Blaadje voor blaadje viel je
In de afgrond neer
Je sneed jezelf
Maar geen enkel begrip
Van familie, vrienden, van mij
Het was meer dan een dip
Je sneed jezelf
Moederziel alleen
Geen reden om te leven
En ook voor sterven geen
Je sneed jezelf
De psychiater rende
Iedereen liep voorbij
Alsof we je niet kende
Je sneed jezelf
Ze leerden je stoppen
Dat maakte dat je stierf
Je kon het niet verkroppen
Je sneed jezelf
Een ijselijk gegil
In de koele winternacht
Werd het eindelijk stil
Je sneed jezelf
Maar nu niet meer
In de harten van je geliefden
Voor eeuwig, als een bloempje teer
Ik heb het zelf niet geschreven, maar vind hem wel heel erg mooi, wil hem met jullie delen.