Mijn ware gevoel ver weggelegd,
angst raast door mijn diepste gangen.
Ik huiver en tril, slik mijn tranen door,
denkend aan mijn grootste verlangen.

Snikkend hou ik mijn gedachten vast,
hou mezelf tegen met pijn.
Sidderend om het angstgevoel,
denk ik aan de gedachten om dood te zijn.

Schreeuwend zonder geluid te maken,
toon ik mezelf de wegen om te kiezen.
De dood of het leven,
wat valt er dan te verliezen?

Huilend zonder tranen besef ik dat ik niet kiezen wil,
ik laat me vallen van het bed.
De keuzens dwalen door mijn gedachten,
dan doe ik die ene zet.

Langzaam sluit ik mijn ogen om het bloed te ontwijken,
ik durf niet meer te kijken naar het mes of de snee.
Als ik geen weg kies dan maar er tussen in tog?
maar helaas valt die keuze niet mee.

Snel leg ik mijn hand op de pijnlijke wond,
hopend dat ik mijn verstand zal verliezen.
Al wetend dat ik niet zal krijgen wat ik wil,
ik zal een weg moeten kiezen.

Denkend aan mijn lot,
afvragend wat mensen zullen verwachten.
Pijn giert door mijn hart, door mijn lichaam,
en ik weet maar niet wat het kan verzachten.

Mijn hart brekend, valt het langzamerhand uiteen,
ik weet niet hoe ik het moet helen.
Iedereen ziet alleen mijn mijn buitenkant,
mijn binnekant is niet om aan te zien voor velen.

Ik lig helemaal uit elkaar,
en toch tover ik elke dag een glimlach op mijn gezicht.
Doe elke keer weer mijn best om mensen te misleiden,
en dat lukt tot nu toe, als ik me er heel erg op richt.

Diep van binnen stroomt er in mij een zwak riviertje,
een riviertje die mij nog leven laat.
De kust brokkelt af,
tot de vloed weer overgaat.

Maar de vloed is zo sterk en krachtig dat het niet meer te stoppen is,
gevoelens en gedachten spoelen mee in de sterke stroming.
Ik beheers mijn eigen lichaam niet meer,
de dood is nu mijn koning!!!