Mijn dagen
Ik doe
Wat ik moet doen
Mijn dagen zijn dagen in een dromend mensenbestaan
Mijn dagen die dood voorbijgaan
Mijn dagen
Zijn dagen die niet geboren zijn
Maar dagen die zijn blijven hangen in nevel
Wachtend op een teken
Toen de liefde mij verliet
Mij rennend
Alleen achterliet
Heb ik de deuren gesloten
Die deuren gaan nooit meer open.
Mijn dagen
Ze zijn gevangen achter die deur
Levend maar toch ook dood
Leef ik mijn verdere leven
Een leven waarin ik wel van liefde heb gehoord
Maar nooit haar heb geproefd
Maar nooit gevoeld
Reacties op dit gedicht
| Sam de Bruin: | Vrijdag, maart 26, 2004 23:59 |
| Probeer alsjeblieft voor jezelf het vertrouwen te herstellen in je medemens...weet je...eens zul je wel de juiste tegenkomen...maar alleen als je jezelf ervoor open durft te stellen...!!! | |
| MayadeBij: | Vrijdag, maart 26, 2004 19:26 |
| Prachtig.. kus. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Diafragma | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||