Mijn Prins, dit worden brieven die ik naar je schrijf,
bij gebrek aan gesprek omdat je me negeert, me bezeerd.
Iedere dag, telkens weer
negeer je me, keer op keer.
Ik ben geen blik meer waard,
lag dat echt in je aard?
Je zei dat je van me hield
is dat alles plots vernield
door één fout?
En waardoor je nu zo heftig van een ander houdt?
Waarom hou je nu van haar?
HOE SPEEL JE HET IN GODSNAAM KLAAR?
Je zei dat we zielsverwanten zijn,
maar doe je die dan echt zo'n pijn?
Ik kan je het ook niet zo kwalijk nemen,
zielsverwanten verdwijnen soms
uit elkanders leven
voor even
en komen elkaar steeds tegen.
Een schrale troost, die jij me ooit nog gaf
Oh, Prins, wat vind ik mezelf laf!
Vroeger lieten we soms ook verstek in ons 'praten'
maar toen kon ik het nog laten
even zonder je te zijn,
nu niet meer, want het doet zo'n pijn!
Nu kan ik mezelf wel doodslaan als ik besef
dat onze 'vriendschapsLieVde' is kapotgegaan.
Nu weet je waarom ik steeds ween,
maar vroeger hielp jij me nog op de been...
Hopelijk, Mijn Prins, komen we elkaar snel weer tegen,
want zo hou ik het niet langer vol,
Ik heb alles al te lang verzwegen.