Opgesloten in een kooi,
terwijl je toch geen tralies ziet.
Gevangen door de pijn,
door tranen van verdriet.

Met je tanden in de tralies bijten,
zonder enkel doel.
De zelfde weg weer terug volgen,
door dat opgesloten gevoel.

De tranen blijven vloeien,
er is geen stoppen meer aan.
Een muur metselt zich om je heen,
waar inmiddels een bodem water is in ontstaan.

Je verdriet kan niet meer stoppen,
zelfs je schouders raken het aan.
Het blijft maar stijgen.
is het moment gekomen dat je zal gaan?

Voorzichtig maak je een gaatje,
met je grote kleine teen.
Waardoor het water niet meer stijgt,
en waar alles door verdween.

Nog nat zijn je kleren,
Verbrijzeld word de muur.
Je tralies zijn er nog wel,
maar dat word je volgende avontuur.