Liefde eindeloos...
Ik ben verliefd geworden op jou.
Ik vind je al een tijdje leuk.
Ik weet gewoon dat ik van je hou.
Toen ik je zag staan bij die ene beuk.
Je weet hoeveel ik om je geef.
Ik wil die ene date.
Ik weet dat ik voor verliefdheid leef.
Ik wil in ieder geval niet dat je me vergeet.
Vanavond gaat het dan gebeuren.
We gaan naar het bos, terug naar die ene beuk.
Na deze avond hoef je niet meer te treuren.
Je kijkt me in m'n ogen en ik denk, hij vind me leuk!
Jij hebt het heel moeilijk gehad.
Ik wist wat er gaande was.
Je was het leven helemaal zat.
Je verbrande herinneringen met vuur en gas.
Die avond bij de beuk, vergat je even al je zorgen.
Het was dé avond van ons leven.
Ik wist het niet, maar je wilde niet denken aan morgen.
Je besluit stond vast, je wilde je leven niet verder geven.
Ik las je brief de volgende morgen.
Ik was geschokt, een traan rolde over mijn wang.
Je schreef me dat je leven vol zat met zorgen.
Dat maakte mij ontzettend bang.
Waarom heb je nooit gezegd dat je er zo mee zat?
jou leven bestond dus uit alleen maar pijn?!
Had dan gezegd dat je me nodig had.
Je wist dat ik er voor je zou zijn!
Je familie en vrienden blijven hier achter met pijn en verdriet.
Waarom heb je jezelf en son dit aan gedaan?
Waarom dacht je dat je hier iets mee opschiet?
Ook zullen we je niet vergeten nu je van ons bent heen gegaan...
(*Dit gedichtje hebben we met z'n vieren gemaakt in de bus op de terug weg van Parijs..*)