Alleen en toch samen...
Ik sta daar,
Met zoveel mensen om me heen.
Ze zien me niet staan,
Ik voel me zo alleen.
Ook al ben je bij me,
Dat gevoel heb ik niet.
Het gevoel dat ik er niet ben,
Het gevoel dat je me niet ziet.
Als je bij mij in de buurt bent doe je anders,
Alsof ik anders ben en niet besta.
Zo luchtig en oppervlakkig,
Dat je het niet eens merkt als ik weg ga.
Ben ik dan onzichtbaar,
Ben ik zo anders als die andere.
Ben ik dan zo ongelooflijk saai,
Hoe moet ik het veranderen.
Ik heb het idee, dat als ik er niet ben,
Dat jullie me toch niet missen.
Zonder mij hebben jullie toch wel lol,
Hier kan ik me niet in vergissen.
Ook al zijn er duizenden mensen om me heen,
Die staan, huppelen, lachen, huilen of lopen te mokken.
Toch voel ik me zo alleen,
Omdat ik er niet bij word betrokken.
Ik voel me zo verlaten,
Zo onzichtbaar.
Zo anders,
Alleen.