Telkens weer
spreken duizenden woorden
diezelfde klanken en akkoorden
over gevoelens die niet leven,
over alles,
wat ik niet kan geven.
Telkens weer
vloeien er tranen over mijn wangen,
na ruzies die de emoties bevangen.
Zwijgzame blikken kruisen elkaar
en ik heb moeite met ieder gebaar.
Telkens weer
ben ik zo bang het weer kwijt te raken,
en dat er niemand meer over mij zal waken.
Elke dag hoop ik op die arm om mij heen,
maar ik weet....
straks ben ik weer alleen.
Marilon.